Αρχαιολογικοί Χώροι
Η σημερινή Νέα Αγχίαλος κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο είχε την ονομασία Φθιώτιδες Θήβαι. Η πόλη αναπτύχθηκε τον 2ο αιώνα στη θέση της αρχαίας Πυράσου ή Δημητρίου, επινείου των αρχαίων Φθιωτίδων Θηβών. Καταστράφηκε τον 7ο αιώνα και οι κάτοικοί της σταδιακά την εγκατέλειψαν. Το 1907 κατοικήθηκε και πάλι από πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία και ονομάστηκε Νέα Αγχίαλος σε ανάμνηση της παλαιάς πόλης τους στη Μαύρη Θάλασσα την οποία άφησαν το 1906.
Αρχαία Δημητριάδα
Η αρχαία πόλη της Δημητριάδας, κτισμένη σε στρατηγική θέση του Παγασητικού κόλπου, πήρε το όνομά της από τον ιδρυτή της, Δημήτριο Πολιορκητή. Ο Μακεδόνας βασιλιάς στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. συνοίκησε τις μικρές κώμες της περιοχής, για να δημιουργήσει ένα ισχυρό οικονομικό και πολιτικό κέντρο, χρησιμοποιώντας ως πυρήνα την κλασική πόλη των Παγασών. Η περιοχή της αρχαίας Δημητριάδας κάλυπτε σχεδόν όλη τη Μαγνησία και έχει να παρουσιάσει μακραίωνη ιστορία, η οποία ξεκινά από τη νεολιθική εποχή και φθάνει μέχρι και τα παλαιοχριστιανικά χρόνια.
Διμήνι
Tο Διμήνι κατοικήθηκε για πρώτη φορά στη Νεότερη Νεολιθική (αρχές της 5ης χιλιετίας) και τα αρχιτεκτονικά λείψανα που εκτείνονται πάνω στο λόφο μας δίνουν την εικόνα ενός οργανωμένου νεολιθικού οικισμού που παρουσιάζει ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στοιχείο: τους έξι λιθόκτιστους περιβόλους, που κατασκευάστηκαν γύρω από τον οικισμό κατά ζεύγη. Τα σπίτια βρίσκονται γύρω από την κεντρική αυλή ή στο χώρο που δημιουργείται ανάμεσα στα ζεύγη των περιβόλων, είναι μεγάλα και έχουν βοηθητικά παράπλευρα κτίσματα που αφήνουν ανάμεσα τους αστέγαστο χώρο για κοινόχρηστη αυλή.
Source: http://odysseus.culture.gr/
Σέσκλο
Στο λόφο Καστράκι και στη γύρω περιοχή, κοντά στο σημερινό χωριό Σέσκλο, αναπτύχθηκε ένας από τους σπουδαιότερους νεολιθικούς οικισμούς της Ελλάδας και της Ευρώπης, που έδωσε το όνομά του σε μία ολόκληρη φάση της νεολιθικής εποχής στη Θεσσαλία. Κατοικήθηκε από την αρχή της νεολιθικής εποχής (7η χιλιετία π.Χ.) μέχρι και τη Μέση Εποχή του Χαλκού, αλλά γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του στην 5η χιλιετία π.Χ., κατά τη Μέση Νεολιθική περίοδο. Η τοποθεσία του συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά σύμφωνα με τα οποία οι πρώτοι κάτοικοι επέλεγαν τις θέσεις της εγκατάστασής τους: βρίσκεται ανάμεσα σε βαθιά εποχικά ρέματα, που εξασφαλίζουν την αφθονία νερού, κοντά σε επίπεδες καλλιεργήσιμες εκτάσεις και σε ψηλότερους λόφους και όχι μακριά από τη θάλασσα. Η επιτυχία στην επιλογή της θέσης αποδεικνύεται και από τη μεγάλη διάρκεια ζωής του προϊστορικού οικισμού.
Στη θέση του σημερινού Βελεστίνου (Δήμος Ρήγα Φεραίου) κατά την αρχαιότητα αναπτύχθηκε ένας ακμαίος οικισμός που σταδιακά εξελίχθηκε στην πόλη των Φερών, μια από τις σημαντικότερες της αρχαίας Θεσσαλίας. Στη δυναμική ανάπτυξη της πόλης συνέβαλε αποφασιστικά η θέση της πάνω στις φυσικές διόδους επικοινωνίας, η ύπαρξη των άφθονων νερών της πηγής Υπέρειας, η γειτνίασή της με εύφορες εκτάσεις, με τη λίμνη Βοιβηίδα (σημ. Κάρλα) και με το πλούσιο σε πρώτες ύλες Πήλιο. Το όνομα των Φερών οφείλεται στον μυθικό ιδρυτή τους, Φέρη, γιο του Κρηθέα και της Τηρώς και αδελφό του Αίσονα, βασιλιά της Ιωλκού. Ο πληθυντικός του ονόματος είναι πιθανό να απηχεί τη δημιουργία των Φερών μετά από συνοικισμό μικρότερων οικισμών ή κωμών της περιοχής.
Αρχαία Άλος
Στο ανατολικό τμήμα της πεδιάδας του Αλμυρού, ανάμεσα στις χαμηλές υπώρειες του όρους Όθρυς και στον Παγασητικό κόλπο, σε μία στενή λωρίδα γης, βρίσκεται η ελληνιστική πόλη Άλος. Η θέση της στην αρχαιότητα ήταν πολύ σημαντική, καθώς είχε τον έλεγχο του δρόμου επικοινωνίας μεταξύ του βόρειου και του νότιου ελλαδικού χώρου. Η πόλη κτίσθηκε περίπου στα τέλη του 4ου αι. π.Χ.
